Deszcz, szum…
Woda to mój żywioł. Jestem zodiakalną rybą.
Garnę się do każdej kropli.
Lubię deszcz, uwielbiam burze, marzę o śmierci od uderzenia pioruna.
Krótkiej i spektakularnej.
W poprzednim wcieleniu spłonęłam w ułamku sekundy, i w strugach wody.
Julie ma wiele naśladowczyń.
Wszak wszystko co w sztuce jest pięknem ma.
Nie można się gniewać na to zjawisko powielania.
Ona jest oryginalna, niepowtarzalna, wyjątkowa.
Pierwsza.
I sama mówi, że nie musimy być najlepsi.
Zdjęcia do filmu zostały zrobione w najgłębszym basenie świata nieopodal Wenecji.
Tytuł filmu AMA znaczy po japońsku kobieta z morza,
ale tym mianem byli też określani według tradycji japońscy zbieracze muszelek.
***
Gracja, piękne kształty,
płynność ruchów, gestów,
sypkość włosów i lekkość sukienki.
Jej nogi i ręce pokonują opór wody budując niesamowity spektakl.
Ilekroć na nią patrzę, nie tylko podziwiam.
Doznaję olśnienia, i nie jest to jednorazowy akt. Ilez piękna w proporcjach, zgraniu ruchów z muzyką.
Cudnowny spektakl, który nigdy nie przestanie mnie zachwycać!
I ten najoczywistszy moment, gdy wzbija się w” przestworze” niczym ptak,
sunie wolno ku górze, jak przecinek.
Prosta, lapidarna.
Dalej pojawia sie ogromny balon powietrza, wypuszczanego z jej pojemnych płuc.
Zamienia w granulki szkła. Uniesione .
Płuca Julie są jak cud, bardziej delfinie niż ludzkie.
Nieludzkie.
Nieludzko piękna!